domingo, 29 de agosto de 2010

En fin... ¡¡Me voy!!

Pues ha llegado el momento de partir. Falta algo más de 24 horas para coger el avión que me llevará a Amsterdam el lunes por la mañana temprano. Estas últimas horas están pasando muy deprisa: Las emociones a veces afloran a los ojos, sobre todo lo referido a los niños...


Hoy por la noche me he despedido de unos amigos con una pequeña reunión en una cala de Adormideras: música, sidra, algo de comida, chistes. Manolo y su emocionante "Contest" ha hecho posible este encuentro. Al regresar a casa, a la medianoche, pasé al lado de la Torre (con mayúsculas), iluminada de una manera magnífica en medio de la oscuridad. No pude evitar emocionarme. Un día mi prima Marilís me dijo que en toda casa de un coruñés hay una Torre de Hércules; ella me la regaló cuando me casé. Prometo que estará en Holanda, aunque no me la lleve el lunes por aquello del equipaje, irá en la mudanza. Espero que las luces del faro bimilenario lleguen a los Países Bajos. Y a continuación, la ensenada del Orzán, el paseo de Riazor, todo iluminado... Como diríamos aquí "buáaaa, neno!!, como chana" (Miguel, me acuerdo de tu chiste).


No sé cuando podré volver a conectarme, pero ya será desde Holanda. Ahora es cuando este blog empezará su verdadera andadura, con todo lo que significa este cambio. Me sorprenderá y os sorprenderá, estoy seguro.


Sé que muchos me dáis ánimo, que me apoyáis; otros no tanto, pero lo comprendo también. Yo tengo una manera de pensar que puede resultar dispar, incluso a veces contradictoria, pero creo firmemente que este traslado estaba destinado para que yo fuese allí. No puedo decir si me irá bien o mal, aunque creo que la positividad y la disposición a hacer bien el trabajo y a integrarse en una nueva sociedad y cultura es el primer paso para el éxito. Incluso de la adversidad siempre se saca algo positivo, simplemente es el ansia de progresar y aprender lo que me lanza a superar otra barrera y subir más alto... también soy consciente de que si caes el golpe es mayor ;=)!!!


Os recuerdo a todos: a mis alumnos de Ordes, a mis compañeros del mismo colegio y de otros colegios, a mis amigos de Magisterio de "toda la vida", a los amigos que han ido llegando, a mi familia (porque es ya familia sin dudarlo) de Padrón, a mi familia de siempre (gallega, asturiana, mallorquina, transatlántica...) y por supuesto a MI FAMILIA, los tres tesoros que quedan aquí, los que más quiero (no puedo seguir...)


Nos veremos pronto y el próximo post respirará ya con perfume de tulipán.


GRACIAS y muchos besos a todos y a todas. Os recordaré en los momentos de bajón


Con cariño, Alfonso


7 comentarios:

  1. BUUUUUUUAAAAAAAAAAAAA NENO, BUUUUUUUUUUAAAAAAAA! Joder que casi me haces llorar, no tengo nada más que decirte, procuraré escribirte algo todas las semanas. Ánimo y buen viaje.

    ResponderEliminar
  2. Qué bajones ni qué gaitas. Tienes un motivo adicional para estar en lo alto: queremos información de ti, de lo que haces y de lo que ves y vives por tierras neerlandesas.
    Buena llegada.

    ResponderEliminar
  3. Xa me lerás en Holanda,convertido nun galego no mundo! Co sociable que eres ti, a pesares da morriña familiar, estarás ben, seguro.
    Biquiños
    Mercedes

    ResponderEliminar
  4. fai tempo que non escribo,e acordaste do meu chiste e jajjajaja
    unha apreta moi grande e un bico
    miguel

    ResponderEliminar
  5. Que pases boa viaxe, profe, bicos e apertas de toda a clase. :-*

    ResponderEliminar
  6. Espero que todo che vaia ben,seguro que si.Como dixeches un día:se traballas duro podes conseguir o que queiras.Eres un gran profe e unha gran persoa,así que todo vai ir ben.non te olvides de nós.Un bico moi forte da túa ex alumna Alba. ¡Cando quieras podes volver con nós!

    ResponderEliminar
  7. Fun a Madrid uns días coa miña familia,e fomos o Museo do Prado,acordeime de cando fomos de excursión.Tamén fun a Warner e o Museo de Cera,está moi ben.Agora xa sei cal é o aspecto que tiña Averrroes e Os Reis Católicos.Vin a Felipe el hermoso e a Maria Cristina de Borbón e moitos mais.Un abrazo de Alba

    ResponderEliminar