martes, 28 de junio de 2016

BREXIT A LA ESPAÑOLA

¡¡Vaya semanita!! Lo siento Paquito, pero hay que hablar de política. ¿Por dónde empiezo? ¿Por UK o por Spain? No estamos en Eurovisión, pero a alguno solo le queda decir que todos nuestros males vienen "porque esos países se votan entre ellos y así es imposible ganar". Comencemos

Después de comerme los criollos en la playa, me acosté tranquilo y feliz, recordando a mis colegas de hoguera qué habría pasado en el Reino Unido. Dos días antes había visto a una pareja de amigos que viven en Londres y uno comentaba que no habría "brexit" y el otro no lo tenía tan claro. El 24 de junio, festivo en Galicia, lo recordaré como de los más inestables en cuanto a política y economía de los últimos tiempos. Mientras desayunaba me entero que el Reino Unido ha decidido salir de la Unión Europea por un 52% frente a un 48%. Europa está en shock y las bolsas caen estrepitosamente en una nueva crisis.

Dimite el Primer Ministro del Reino Unido, David Cameron; pero resulta que poco a poco se van sabiendo más datos. Escocia e Irlanda del Norte votaron contundentemente SÍ a Europa, por lo que hablan de su independencia del Reino Unido para continuar en la UE. Pero lo más sangrante es que, por franja de edad, los mayores de 50 años del rural inglés decidieron el "no" por encima de los jóvenes  urbanos que también votaron por el "sí". Es decir, los que vivirán 10, 20 o 30 años han decidido por los que vivirán 50, 60 o 70. Patético.


Bruselas le dice al Reino Unido que "out is out" y que lo hagan pronto; pero en el país empiezan a ver que ha sido un error y más de 2 millones de británico piden ya un segundo referéndum. Conclusión: la debacle económica en Europa y terremoto político que va a influir en los diferentes gobiernos comunitarios.

Y llegamos al domingo 26 y de nuevo en España, a las urnas. Todas las encuestas vaticinaban un descenso del PP y un aumento considerable de Unidos Podemos que llegaría a sobrepasar al PSOE, finiquitando a Pedro Sánchez y removiendo los cimientos de nuestra democracia. La campaña electoral se basó en ese supuesto y en los pactos postelectorales. Pablo Iglesias se puso ahora la careta de socialdemócrata, tendía la mano al PSOE para el futuro gobierno de coalición (con él de presidente, claro) y pronunciaba en el debate a 4, al que sí acudió Rajoy esta vez, palabras por lo bajo diciendo "el enemigo no soy yo, Pedro, no soy yo, es el Partido Popular, es Rajoy". Mientras, el Partido Popular en su estilo, al margen de todo y en su mundo, hablando para los suyos y sin mojarse, de vez en cuando ofreciendo la "gran coalición" para que no gobierne Podemos y poco más.

Llega el escrutinio y poco a poco salta la sorpresa (o "sorfresa", que me gusta más). El PP consigue 137 escaños, 14 más que hace 6 meses; no se produce el "sorpasso", siguiendo el PSOE como segunda fuerza aunque bajando 5 escaños (85) y Unidos Podemos se queda con los mismos, 71, a pesar de haber bajado más de 1.000.000 de votos. Las caras de sus primeras cabezas eran todo un poema ayer por la noche; por último, Ciudadanos también pierde ocho escaños y se queda con 32.

Y hoy lunes todo han sido análisis porque las encuestas no dieron ni una. Y yo tengo el mío, aparte de estar medianamente satisfecho con el resultado de mi partido, ya que sube la derecha y es más que seguro que vuelva a gobernar el PP, aunque nos pese.

1º) El "brexit" ha influído en el resultado del PP. Los mayores han decidido por los más jóvenes en cuanto al voto de la derecha, aparte de querer garantizar estabilidad.

2º) El PSOE pierde 5 escaños por castigo de aquellos que no querían pacto con Ciudadanos. Pedro Sánchez aguanta después de toda una campaña de desprestigio de los medios de comunicación, del PP y de Podemos.

3º) Podemos se queda helado. Hay un castigo claro a la confluencia para "asaltar los cielos". ¿Por qué? Sus mismos dirigentes dicen que no se lo explican, pero yo sí lo haré porque me voy a recrear en ello.

4º) Ciudadanos también pierde 8 escaños porque muchos de sus votantes volvieron al PP y otros no querían el pacto con el PSOE

Total, que el análisis, después de 2 elecciones en 6 meses queda como sigue:

- La estrategia de apartarse de la investidura de Mariano Rajoy funcionó. Se premia al que no da la cara y al que no se esfuerza, muy típico de España. Además, se exalta a aquel que roba, es corrupto o delinque porque ha hecho una hazaña, al más puro estilo pícaro de nuestra literatura. El 33 % de este país vota PP porque en el fondo esos ciudadanos son como el PP, defienden políticas de amiguismo,  actuarían como cualquiera de los corruptos que jalean y defienden y si pudiesen robar al Estado, tal cual "llanero solitario" lo harían. Seguimos siendo de pandereta.

- La estrategia, por otra parte, de buscar unas segundas elecciones que se planteó Podemos no funciono. El 20-D pudo haber un gobierno de izquierdas PSOE-Podemos, pero su líder Pablo Iglesias tenía más ansias de grandeza. Utilizó las reglas del juego constitucionales para conseguirlo, pero hizo trampas y le salió mal. Pidió una vicepresidencia, 4 ministerios de control gubernamental y un referéndum en Cataluña a sabiendas que el PSOE le diría que no. Es decir, todas aquellas soflamas sociales contra los desahucios, la renta social mínima, los escraches, la okupación... quedaron relegadas por sus ego personal. Además, todo esto a la luz de todas las cámaras, convirtiendo la política en un "reality show" con niños en la teta de su madre en el Parlamento, morreos de amistad entre dos "machos alfa" incluso fomentando las citas entre un diputado de Podemos y otra del PP ante el reto de un programa de televisión, cita que propuso desde el mismo atril de la tribuna de oradores. Sabíamos hasta dónde estaban los servicios del Congreso porque la estrella del "reality" nos los presentaba en directo. Y si no era suficiente, carnaza para subir la audiencia: espetarle agresivamente al que pretendía tener de socio de gobierno que "tenéis las manos manchadas de cal viva". Cuando se disolvieron las Cortes hace dos meses, su discurso se volvió amable con el PSOE porque ya se veía de Presidente del Gobierno, fagocitó a Izquierda Unida con otro episodio del reality en la Puerta del Sol abrazado a Alberto Garzón y proponía agenda para el día después de las elecciones con una "mano tendida al PSOE" o susurros en directo en el debate televisivo diciendo "no somos tus enemigos, Pedro, el enemigo es el PP".

Pero la audiencia (y quiero emplear el lenguaje del reality más famoso en la televisión en España) es soberana y durante las horas que estuvieron abiertos los colegios electorales, los televidentes que en vez de votar desde su móvil lo hicieron de verdad en las urnas (o algunos no lo hicieron), anticiparon la tragedia. ¡¡Es que España siempre fue mucho de tragedias en los realities!! No se produce el "sorpasso", se quedan con 71 escaños y como se dice vulgarmente, "se dan la hostia bien dá".

Y en las ciudades con alcaldes populistas desde hace poco más de un año (entre ellas A Coruña) el desencanto y la estupefacción les dan el primer baño de realidad. En A Coruña Marea Atlántica baja cerca de 10000 votos y el PSOE sube casi 3000, a pesar de que mis compañeros concejales en el ayuntamiento han tenido que soportar adjetivos descalificativos en estos meses tales como "orcos", "casta" y similares, ninguneos, desprecios y muy poco talante ni diálogo. Y no sólo los concejales, también aquellos a los que no nos califican como "xente do común" y hemos recibido el calificativo de "desleales ao Concello" porque actuamos conforme a lo establecido en determinados aspectos públicos referidos a nuestro trabajo.

- Total, que lo triste es que gana el PP. Rajoy volverá probablemente a darnos 4 años de amargura (si lo aguantamos); por culpa de la actitud de un señor no pudimos tener pacto de izquierdas hace 6 meses; pero como ver al oponente caer produce cierta satisfacción, no podemos decir que, a pesar de no tener un resultado mejor, no disfrutáramos ayer de ver cómo la soberbia y altivez quedan relegadas por la humildad (o eso se espera). No estamos contentos, lo ha dicho Pedro Sánchez, pero tampoco nos dan pena los terceros, por todo el daño verbal e institucional que nos han hecho cuando podríamos haber tenido a Rajoy jubiladito en Sanxenxo.

Me decía hoy un buen amigo socialista que todas esas confluencias regionales de Podemos van a acabar a navajazos entre ellos, cual quinquis de barrio o hooligans de Eurocopa, que "venche sendo o mesmo". Y tiempo al tiempo.

Al PSOE le queda un análisis profundo de muchas cosas a nivel interno, pero a nivel público le toca ejercer una oposición constructiva en el Parlamento para crecer y conseguir mejor resultado dentro de 4 años. Y sí, no lo niego, disfruté con el baño de agua fría de los líderes de Podemos porque fue el mejor castigo que se le puede dar a la soberbia y la altanería.

Así pues, Pablo Iglesias, creo que allá por 2014 dijiste que si no ganabas probablemente te ibas. Plantéatelo. Mientras, no nos queda más que aguantar al inepto de Rajoy recortar más los servicios públicos para que los de su partido sigan robando y llevando dinero a Panamá, Suiza, etc. Un 33 % gobernará por el 66% restante, todo muy equitativo, sí.

En fin, iremos viendo qué pasa ya que la situación da para mucho juego. Como España siempre fue un país impredecible, seguro que viviremos alguna sorpresa de aquí al nombramiento del nuevo gobierno, así que calma. Se acerca julio y el calor, así que niños, playa, terracitas, bañador, lo que toca en verano. Un saludo y ... ¡¡comentad, por favor!!





viernes, 24 de junio de 2016

POLO SAN XOÁN, A SARDIÑA MOLLA O PAN

Este ano faltaron as sardiñas, pero houbo chourizos, empanada, larpeira... O San Xoán na Coruña significa algo máis que o inicio do verán. É unha das datas que máis agardo todo o ano porque hai uns rituais que están tan asimilados na miña esencia persoal que non perdono. Incluso cando vivía en Holanda procuraba facer algún, como poñer fiúncho nas fiestras para que non entrasen as meigas. 

É o gran día de festa na Coruña. Miles de persoas se xuntan en barrios, rúas e sobre todo nas tres praias da baía (Orzán, Riazor e "Matadero") a celebralo. Dende as primeiras horas do día algúns xa "parcelan" a area e comezan a traer madeira, cadeiras, toldos, e a construir as súas fogueiras. A cidade bule por todos os rincóns, as grellas para asar póñense nas rúas diante dos bares para a noite, reservando espacios, a sardiña multiplica o prezo habitual. Os rapaces únense para carretar madeira e trastos vellos que prenderán á medianoite no lume purificador.

O lume. Ese é o gran elemento deste día, o día do solsticio, o que dá inicio ao verán e o que leva as meigas e os malos presaxios. Por iso cando se prenden as fogueiras logo hai que saltalas. Recóllense 7 herbas para deixar a remollo pola noite e lavarse a cara e o corpo con esa auga ao mencer. Rituais que levan ao máis antergo das nosas tradicións e que foi pasando de xeración en xeración.

Onte alá fomos. Xa pola mañá as novas tecnoloxías convocáronos a vernos a partires das 8 da tarde nun punto para baixar a madeira e a comida á praia. Cada un leva o que pode. Este ano atrevinme cos chourizos para asar á grella. Aló polos nove comezamos a montar a nosa fogueira e a preparar as brasas para asar.



Ao redor outros grupos de familias, xente nova, música, festa e moito sentimento de estar a vivir algo que nos une e iso a mín éncheme moito. A madeira é de todos, a comida tamén, axudámosnos uns e outros para que todo saia ben e non haxa incidentes. Cando cae a noitiña a comida empeza a prepararse na grella, os nenos xogan na area e están pendentes do lume. Aproveitan tamén varias firmas comerciais para ofrecer produtos novos ou regalando os faroliños que voarán polos ceos e aos que lles podes escribir desexos, confesables ou non.

E chegan as 12 horas e o lume préndese. E ese momento é máxico. Literalmente A Coruña ARDE. Nas rúas, na praia, nas campías dos barrios. E ese cheiro a fume que polo xeral che molesta, hoxe ata che gusta. Fogos de artificio sobre o mar, os faroliños que sucan o ceo e a música, a nosa música


E a xente está durante unhas horas FELIZ, lonxe dos seus problemas e das súas preocupacións, báilase, sáltanse as fogueiras, falas cuns e outros nun momento de comuñón que só podemos entender aquí. É o noso ser galego o que sae de dentro e polo que conectamos. Aqueles que chegan de fóra observan, participan e preguntan sobre o porqué do que se fai e probablemente non o entendan, igual que nós non poderemos entender por qué tiran un queixo a rolar pola aba dunha montaña. no Reino Unido... aínda qua a partires de hoxe menos "unido" que nunca. Pero iso dará para outro conto.






miércoles, 22 de junio de 2016

OTRO FIN DE CURSO EMOTIVO (Y VAN...)


Es difícil afrontar un discurso de despedida en un momento como este. No porque la situación sea negativa, que no lo es, mas bien al contrario, sino porque un acto de graduación implica el fin de una etapa en la vida de los graduandos y, como no, de aquellos y aquellas que hemos tenido el honor de intervenir en su educación escolar.

Algunos y algunas de vosotros a lo mejor pensáis que, como maestros y maestras, estamos deseando que se vayan y que “aguanten” de ellos y ellas en el instituto. Nada más lejos de la realidad. De una forma u otra nosotros y nosotras también hacemos balance no solo del curso que termina sino también de todo el proceso educativo a lo largo de 9 años de esta promoción 2007-2016.

A nivel individual yo solo he aportado mi granito de arena en dos cursos. Cuando allá por septiembre de 2014, hace nada, llegué a este centro y me hice cargo como tutor de la clase de 5º, no podía imaginar las vivencias y emociones que iba a tener con los 11 chicos y 16 chicas (hoy quedan 9 chicos y las 16 chicas) que formaron parte del grupo en estos dos cursos. Una clase que formó un pequeño microcosmos en un espacio de aproximadamente 60 m2 (medidos de verdad con una cinta métrica en clase de Matemáticas) y, como todos los grupos, con sus peculiaridades. Algunas de las personas integrantes de este microcosmos llevaban juntas los 9 cursos, otras fueron entrando y saliendo porque sus vidas cambiaban y con sus vidas se llevaban sus mochilas llenas de experiencias de esta etapa infantil y pre-adolescente que tanto les marcará para el resto de sus días, aunque ahora no se den cuenta de ello.

No sé si estos dos cursos valen para resumir los 9 que estuvieron aquí la mayoría, pero creo que en esta “tribu” de la que me hice cargo algo prendió dentro. No son los mismos que en septiembre de 2014, desde mi particular punto de vista son mejores. Pero esto no se debe a mí, ni mucho menos, sino a todo el proceso anterior y, por supuesto, a vosotros y vosotras, a sus familias que hoy nos acompañáis. Cuando un maestro o maestra se hace cargo de un grupo, a las pocas semanas ya empieza a vislumbrar qué hay detrás de esas preguntas curiosas (algunas muy sesudas, por cierto), de esos cuadernos tan bien presentados (o menos bien), de esas actitudes que exhiben en el citado microcosmos del aula, en la relación diaria con los compañeros y compañeras y con nosotros. Y hay que decir que se veía buena madera.

Pasaban las semanas y sé que en algunas ocasiones a esta “tribu” les sorprendía su “profe”. Un día porque ponía voces en las lecturas para caracterizar a los diferentes personajes, otro día porque hablaba de tal lugar que había visitado y nos enseñaba una foto que lo demostraba, otro más porque nos saludaba por las mañanas en una lengua impronunciable y otro más aún porque, si había un conflicto entre ellos, el mundo se paraba y hasta que se resolviese no volvía a girar. Y vosotros, padres y madres, teníais noticia de todo esto porque llegaban a casa y os lo contaban y posteriormente me lo comentábais en las tutorías de los lunes.

Llegados a este punto (y como expresó hace pocos días uno de ellos, siendo yo “un hombre educado y hecho y derecho”) creo que es de recibo AGRADECER. A vosotros, padres y madres, por todo lo que ya habíais trabajado de una manera consciente (o no) con vuestros hijos e hijas para que esa curiosidad ávida por aprender no se perdiera; a vosotros, chicos y chicas, porque estoy más que convencido de que salís de aquí llevando unas experiencias que no todos los alumnos de otros colegios tienen, aunque sean más amplios, más bonitos o con más presupuesto. Experiencias que os han hecho más críticos, reflexivos, solidarios, curiosos, emprendedores, tolerantes, trabajadores, humildes, positivos... ante una vida que cada vez los adultos os la ponemos más difícil, pero a la que estoy convencido os enfrentaréis con unas estrategias encaminadas hacia el éxito personal.

Y todo esto, insisto, no es gracias a los dos últimos cursos, sino a todo el proceso de 9 años y a la filosofía que está en el fundamento de la educación y más en concreto, de la EDUCACIÓN PÚBLICA de la que todos y todas formamos parte y que vuestras familias escogieron para que llegáseis a donde estamos ahora: a pocas semanas de empezar otra etapa educativa en el instituto, más dura en cuanto a contenidos se refiere, pero no menos apasionante que la que habéis vivido aquí. Gracias a la labor de los profesionales de esa educación pública que tanto esfuerzo hacemos para enseñaros la realidad como es, con sus maravillas y sus frustraciones; al apoyo constante de vuestras familias que son los que de verdad estarán siempre a vuestro lado; y sobre todo, a vosotros mismos que con vuestro esfuerzo y todas esas actitudes que os cité antes, podréis alcanzar lo que os propongais. A pesar de exámenes, trabajos o reválidas absurdas, recordad que vosotros estáis por encima de todo eso y que solamente vuestra actitud ante las circunstancias de la vida, que no siempre serán de color de rosa, (¿verdad, Sara?), será la que os haga llegar a ser ciudadanos y ciudadanas ejemplares.


Aquí, en el “Anxo da Garda”, ya hemos plantado las semillas, seguro que las veremos florecer e ir creciendo y esperamos que nos lo contéis. No olvidéis nunca que esos ciudadanos y ciudadanas que seréis en el futuro provienen, en cierta medida, de estas paredes y de todo lo que os hemos aportado este grupo de maestros y maestras y personal no docente durante estos 9 cursos. Por supuesto, siempre seréis bien recibidos y recibidas aquí y personalmente os digo que yo nunca os olvidaré y no dejaré de agradeceros lo que me habéis aportado y enseñado en estos meses. Hasta siempre.

-------------------------------------------------------------------------------------

Este fue el discurso que pronuncié ayer en la ceremonia de despedida de mis alumnos de 6º de Primaria. Ni que decir tiene que los ojos se nos humedecieron a todos y que la voz se entrecortó varias veces. Pero no dejaré nunca de defender que en la educación (y más en la EDUCACIÓN PÚBLICA) no se puede entender al proceso de enseñanza-aprendizaje sin la emoción. Es lo que satisface plenamente a todos aquellos y todas aquellas que nos dedicamos al ilustre arte de enseñar... y no nos arrepentimos.






viernes, 17 de junio de 2016

PROPUESTAS DE VERANO

Hoy el tema va más de relax. Muchas personas están preparando ya las vacaciones de verano. Da igual si se marchan de vacaciones o no, el caso es que después de todo un año de trabajo, esa "meta" del descanso se acerca. A nivel escolar, quedan 14 días. Algunos diréis que los maestros vamos descontando en junio el tiempo que queda para gritar

¡¡¡VACACIONEEEEES!!!

Hombre, también las deseamos, a pesar de que seamos uno de los colectivos más envidiados por todos los períodos de descanso que tenemos; no voy a justificarme, pero es que cada año que pasa a menos de una semana de que los chavales dejen las aulas, cuesta más aguantar estos últimos días. En Galicia acaba el curso escolar para los críos el día 22. En mi caso este curso, siendo tutor de 6º de Primaria, los chavales están más pendientes del paso al instituto que de acabar el curso. A estas alturas ya saben qué notas han sacado aunque no tengan aún los boletines y, a pesar de inculcarles que lo más importante es aprender, habéis de reconocerlo, LAS NOTAS SON LAS NOTAS.

Además, este curso , después de la maldita reválida, mi "tribu" se pude decir que colgó la toalla, es decir, "FINISH", y estamos hablando del 13 de mayo. Han tenido los últimos controles a finales de mayo y principios de junio, pero como si nada. Eso, sumado a que están preparando su ceremonia de graduación (de la que ya os hablaré porque de nuevo volverán a aparecer las lágrimas), hace que dar una clase mínimamente decente sea tarea imposible.

Así que pensemos en las vacaciones, en maletas, aeropuertos o estaciones, el coche, la playa, el sol, la montaña... A mí me sorprende que, a pesar de la crisis, la gente viaja; no se perdona la semana o quincena en la playa y aquellos más boyantes el crucero por el Egeo, el "tour" por los fiordos o la visita a capitales de Europa. La verdad es que propuestas las hay a gusto de todos. Niños en campamentos, cursos de verano, apartamento en las islas. Si yo pudiese influir en los indecisos, escogería dos lugares para irse, uno en España y otro en Europa. 

Yo no me puedo quejar de lo que conozco. España, bastante, pocas provincias me faltan por pisar; Europa, creo que conté una vez 18 países que había visitado, durante mi estancia en Holanda esa cifra se fue incrementando bastante. De España, sin duda, me quedo con las Islas Baleares. Mi querencia a Mallorca por afinidad familiar es más que clara, pero para aquellos que no quieran tanto turismo de "guiris" recomiendo MENORCA, un paraíso un poquito más caro, pero que compensa. Una isla que atraviesas en 44 km. y que aún tiene alguna cala virgen en su costa, con arte, gastronomía, historia... y que en pocos días celebrará, como aquí en A Coruña, la fiesta de San Juan en Ciutadella que es todo un espectáculo en el que los caballos son los protagonistas.


De Europa os he ido contando mis vivencias por muchos países (no todas, jejeje). Europa Occidental ha quedado en este blog muy bien retratada por mi experiencia personal en "Tulipandia" (gracias Pelocha por inventarte este topónimo que da tanto juego). Pero también sabéis mis fieles lectores que desde hace muchos años, siempre tuve especial predilección por aquello que llamábamos "Europa del Este" y que vimos transformarse tras la caída del Muro de Berlín. Y en concreto por aquel país que existió y que fue un auténtico avispero en los 90, aquel estado no alineado y que dio la espalda al comunismo más ortodoxo de la URSS y estrechó la mano a muchos aspectos de las democracias occidentales, liderado por un dictador que mantuvo dormidas las ansias nacionalistas de sus pueblos y que luego acabaron matándose unos a otros: Yugoslavia. Y de ahí salieron los 6 países que ahora conocemos y que vimos cómo se desangraban hace escasos 20 años. En 2014 pude visitar una de las ciudades más bellas de Europa y tal vez del mundo: Dubrovnik; pero también pude tener una aproximación a la costa croata, a la "cenicienta" Bosnia-Herzegovina y al desinteresado Montenegro. Y la verdad es que me impactó bastante y os lo recomiendo con creces.

Croacia lleva en la Unión Europea 3 años. La costa dálmata, plagada de islas en un mar inmensamente azul, tiene parajes y recovecos paradisíacos no sólo en el entorno de Dubrovnik, sino también hacia el norte (Split, Zadar, Rijeka, Opatija). Recuerdo la mañana en la isla de Lokrum, tirándome al mar desde unas rocas sin miedo a tocar el fondo, disfrutando del sol, sin coches, comiendo unos bocadillos y tomando un helado de postre en la sombra de un bar como un auténtico placer, justo enfrente del puerto de Dubrovnik y por poco dinero, a pesar de que Dubrovnik es la ciudad más cara de Croacia y que vive exclusivamente del turismo. A mí me pareció un escenario de película, esa piedra calcárea pulida en el Stradum de la ciudad vieja y en sus edificios y calles, sus murallas, la puesta de sol desde la montaña a la que accedes en teleférico, el mar... Hoy se llega a Dubrovnik en vuelos regulares desde Galicia en verano y una vez allí tienes oportunidad de hacer excursiones a los países vecinos por poco dinero, eso sí, mucha curva en la carretera. Así, viajé a la herida Mostar, impactándome su puente reconstruido tras la guerra y que había visto caer derribado por un obús durante el conflicto, así como también sentir como si estuvieses en una pequeña Turquía en el corazón de Europa. Aunque hoy Mostar también vive del turismo, no puedes dejar de pensar en cómo era la vida allí hace 20 años, muchas heridas de las que aún quedan huellas en los edificios y en la gente.

Y por último, Montenegro y el espectacular entorno de la ciudad de Kotor, a la que puedes acceder en barco por un estrecho que da a una bahía enorme en cuyo fondo se sitúa esta pequeña ciudad amurallada pero con un encanto especial. Montenegro es el país más joven de Europa, obtuvo la independencia hace ahora 10 años, en 2006, y también empieza a desarrollarse poco a poco, aprovechándose de las bonanzas de los aliado comunitarios en aspectos singulares como, por ejemplo, que la moneda oficial es el euro, a pesar de no ser acuñada en el país.

No os puedo explicar por qué tengo tanto interés por estos países. Tengo un amigo en Murcia que todos los años va con su pareja a Portugal de vacaciones. Y ha llegado a la conclusión de que algo en su ser tiene que estar conectado con el país vecino porque simplemente le apasiona Portugal. Tanto es así que llega a entender el portugués sin esfuerzo e incluso se ha comprado un acordeón para tocar música portuguesa. Él cree que algún antepasado suyo tuvo que se portugués porque si no, no se entiende tanta química entre él y nuestro cercano Portugal. Pues bien, tal vez a mí me pase algo similar. No sé si tendré algún gen balcánico, pero todo lo que tiene que ver con esa zona de Europa me atrae especialmente y deseo poder visitar los escenarios (duros a pesar de todo) de tanto dolor a finales del s. XX. He leído muchas novelas de autores y autoras croatas, serbios, eslovenos; ensayos sobre la guerra; la figura del dictador Tito me resulta incluso atrayente desde el punto de vista histórico; la música de esa latitudes me resulta muy evocadora; incluso el idioma, tan difícil para nosotros, me atrae, recuerdo que hace unos pocos años llegué a buscar alguna página web en la que se pudiese aprender serbio gratuitamente por internet (algo escuché pero lógicamente no me puse a ello... pero nunca se sabe). 

Así que bueno, tal vez debería pensar en escribir algo serio sobre los países balcánicos, no sólo verlos desde el punto de vista turístico ¡¡o eurovisivo!! En todo caso, en esta entrada solo pretendo dar ideas para esas ansiadas vacaciones, lo que está claro es que, vayamos a donde vayamos, seguro que la desconexión con la rutina diaria nos vendrá de cine. ¡¡Bon voyage!!




PD.: El día 20 hará seis años que empecé este blog. Estaría ahora preparando mi vuelta de Holanda si las cosas hubiesen pasado como estaban previstas. 6 años que han cambiado mi vida. En este blog lo seguiré reflejando. Una y mil veces a todos y a todas...

¡¡¡GRACIAS!!!