lunes, 29 de agosto de 2011

SEMPRE NOS QUEDARÁ PORTUGAL

Ben, acábase o verán e para non ser contraditorio con Galicia, acaba con bó tempo. Mañá volto a Amsterdam, pero este último fin de semana fixemos unha escapadiña ás terras viciñas de Portugal. Porto e Guimaraes foron os destinos elixidos e a verdade é que cada ano que pasa, Portugal sorprende.

Xa estiveramos en Porto varias veces, mais nunca dous días seguidos. As novidades que atopamos fixéronnos ver que é unha grande cidade de referencia no noroeste ibérico. Poderiase dicir que o elemento que lle imprime máis modernidade é o recente "metro", que usamos constantemente dende o hotel ao centro da cidade: cómodo, adaptado, práctico, un pouco engorroso coas tarifas, pero impresionante. Supoño que co paso dos anos ampliará as súas liñas, que chegan como metro lixeiro até Póvoa de Varzim. ¡¡A ver se aprenden os nosos gobernantes e imitan os modelos de desenvolvemento!! En Galicia necesitamos unha boa rede de cercanías nas áreas de A Coruña-Ferrol, Pontevedra-Vigo e se cadra Santiago, xa que a conexión da capital galega co aeroporto é fundamental. E por suposto, INTERMODALIDADE entre as redes de tren, autobús, posibles metros, etc.

Outra das cousas que máis nos gusta dos nosos viciños son precisamente eles, a súa cercanía, a súa calidez. Son xente amable, respectuosa, que sempre están dispostos a botarche unha man e a entablar conversa. Tanto no hotel, como nas rúas, nos restaurantes, nas atraccións, sempre estiveron cun sorriso e atentos a todos os clientes e visitantes. Sen dúbida o turismo gáñase así e non cobrando o triplo por unha ración de pementos de Padrón (que tomen nota os nosos hosteleiros). Aínda así, para mellorar, o seu xeito de conducir, que vos contarei que non saibades.

As visitas foron máis produtivas que outras veces: a famosa libraría "Lello e irmao", as pontes sobre o Douro, o café "Majestic", as adegas de Gaia e o seu teleférico, o acuario "Sea Life" para os nenos, a ribeira... A rehabilitación do seu caso antigo, Patrimonio da Humanidade, segue o seu ritmo, pero aínda quedan cousas importantes por facer no mesmo centro da cidade, no que podes atopar o máis actual co máis marxinal (drogas, suciedade...). Aínda así, mereceu a pena e será unha cidade para repetir.

Despois de dous días paramos unha noite en Padrón, coa nosa "familia adoptiva", alí sentímonos como na nosa casa ou ás veces mellor. E tocaron despedidas e plans de futuro. Con setembro parece que unha nova etapa comeza, é como un segundo "aninovo" xa que a vida volve á rutina de sempre. traballos, escola, novidades en definitiva.

A próxima escribireivos empezando o curso 2011-12, cumprindo xa vinte anos de traballo e collendo azos para o 21, haberá que ir facendo contas de cara á xubilación!!!!

Apertas a todos e espérovos en Amsterdam

sábado, 20 de agosto de 2011

¡¡¡POR FIN!!!

Desde el pasado 18 de febrero he tenido un tema recurrente en este blog, vinculado a uno de mis hobbies. Ese día Lucía Pérez salía escogida para representar a España en Eurovisión y os fui comentando todas las novedades hasta el gran día en Düsseldorf el 14 de mayo. El parentesco que tengo con Lucía es lejano (ya quedó aquí explicado), pero no tuve la ocasión de conocerla el día del Festival... pero POR FIN llegó el momento.

El pasado martes 16 de agosto actuó cerca de Coruña, en Meicende (Arteixo). Mi amigo Samuel y yo allá nos fuimos para poder conocerla, hacernos fotos, etc. Fue curioso porque llegamos en torno a las 10 de la noche, hablamos con los de la comisión de fiestas y a los pocos segundos ya estábamos entablando conversación con Chema Purón, su productor y autor de muchos grandes éxitos en nuestro país y al poco rato con ella y su madre. Yo me sentía como si la conociese de toda la vida y puedo decir que la velada fue sensacional.

Escuchamos las canciones del concierto y os puedo asegurar que su voz cálida y su conexión con el público es total. No había mucha gente pero lo pasamos muy bien. Al terminar el concierto pasó más de una hora firmando autógrafos y haciéndose fotos con todo aquel que lo deseaba. Los niños estaban entusiasmados y muchos mayores también. Y por supuesto, a mi no me faltó mi foto.

Hablamos también de sus próximas citas, entre ellas en HOLANDA, concretamente en Rotterdam el 8 de Octubre. Para aquellos españoles residentes en Holanda que quieran ir a ver su concierto en la sala "Engels", os dejo aquí el enlace porque hay que pagar entradas y reservarlas anteriormente; no dudo del éxito que va a tener.


Y aquí os dejo la prueba de mi encuentro con Lucía. Ella no se cansa de dar las gracias en sus conciertos al público pero yo desde aquí quiero decirle GRACIAS por tu voz, por tu música y por tu personalidad, gente positiva y optimista como tú es la que este mundo necesita. ¡¡Nos vemos en Rotterdam!!

sábado, 13 de agosto de 2011

E PARA COMER... GALICIA

É inevitable. Este días de festas por toda a xeografía galega non paras de ver carteis con todo tipo de festas gastronómicas: "Festa do Berberecho de Baldaio", "Festa do Mel de Pontevedra", "Festa do Pulpo (sic) do Carballiño"... Coido que non hai producto que se coma que non teña a súa festa. Pero claro, a maioría teñen que ser inventadas porque é imposible que, salvo produtos moi localizados como os Pementos de Herbón, o Pan de Cea, o Queixo de San Simón ou as Ostras de Arcade, sexan típicos da vila que os anuncia. Non deixan de ser un reclamo turístico.

Pensándoo ben, sería boa idea para exportar. De Holanda coñecemos os seus queixos que podemos mercar en todos os supermercados (Gouda, Edam...) ¿Algo máis? Estando alí hai que probar "bitterballen", "oliebollen", "stampot", "haring" (escusas por se están mál escritos), pero non podemos dicir que as viandas holandesas sexan exquisiteces. Teño probado xa algunhas e dende logo, nada que ver coa nosa gastronomía. Pero arréglanche un xantar ou unha cea. O pan, por exemplo, é moi variado, aínda que practicamente industrial. Logo hai produtos que teñen a súa época, o que aquí dicimos "estar en comida". É o caso dos espárragos que alá por abril e maio invaden os supermercados. E outros que se toman en determinadas épocas do ano ou celebracións, como as galletiñas de Sinter Klas ou os "oliebollen".

O que está claro é que, alí onde haxa comida gratis, a xente é capaz de agardar horas por un anaco de pan, raxo, sardiñas ou pementos. Hai poucos días celebrouse aquí no barrio o xa tradicional "concurso de tortillas". A expectación era enorme pero máis por degustar un trociño das máis de 30 que se presentaron ao concurso que polo premio en si. A min persoalmente dáme vergoña oir ás 7 da tarde xente dicir que "mujer, así ya vamos cenados" por un taquiño do prato estrela español. Pódovos dicir que había máis xente esperando por comer que en calquera outra actividade das festas. Non temos remedio!

Conclusión: se algunha vez se me ocorre inventar unha festa deste tipo, nunca utilizarei a palabra GRATIS na promoción, evitarei barullos, malas palabras e xente disposta a todo por un anaco de fartura. Mirade este enlace e xulgade vós mesmos.


jueves, 11 de agosto de 2011

AVISO A LOS LECTORES

Seguimos disfrutando de las vacaciones, consecuencia es que escribo poco. Hoy he recibido una respuesta al "post" anterior de una ex-alumna de Ordes (Nerea) que ha terminado 1º de ESO y me cuenta cómo van las cosas. Con respecto a esto quiero deciros que os leo SIEMPRE, pero no tengo ni idea cómo podría contestaros personalmente. Me encantaría hacerlo personalmente a vuestro correo electrónico, pero es que no lo tengo y no creo que dejarlo aqui "posteado" sea lo más correcto, así que si me encontráis en facebook os agrego, creo que sería lo más recomendable.

Por otra parte, estos días en los que parece que el verano POR FIN ha llegado a Galicia estoy aprovechando para encontrarme con amigos (aún quedan algunos/as), comprar libros para leer y disfrutar de la familia. Hoy se ha terminado la Feria del Libro en A Coruña y me he comprado varios que llevaré a Holanda. Quizás el descubrimiento de esta temporada ha sido el de un escritor alemán llamado David Safier que ha escrito dos novelas desternillantes, sobre todo para los mayores: "Maldito karma" y "Jesús me quiere". Os las recomiendo y luego me contáis. También hay sitio para la literatura gallega, así que me leeré pronto "Amigos sempre" de Alfonso Eiré y supongo que "Todo é silencio" do gran Manuel Rivas, al que he recurrido en un "post" anterior por su defensa de nuestra profesión, los maestros.

Espero que todos los que leéis el blog estéis disfrutando de las vacaciones y aquellos que llegan a él desde países un poco más lejanos (veo que entran de Chile, México, EE. UU., etc) entendáis no sólo lo que escribo, sino también la intención con que lo hago, al ser un blog tan personal a veces no hay demasiado que interpretar, pero en ciertas ocasiones sí dejo opción a que la mente piense un poquito lo que puede haber entre lineas.

Nada más por ahora, gracias por estar ahí, aun en vacaciones y hasta pronto

miércoles, 3 de agosto de 2011

O NOSO FARO

Din que en Holanda está o faro máis fotografado de Europa Occidental, na famosa e turística illa de Marken da que xa vos falei aquí. Teño as miñas dúbidas. Nestes días de verán gústame poñerme na fiestra da miña cociña e ver de noite o noso faro alumeando. Si, a nosa Torre de Hércules que acompaña a todos os coruñeses alá onde estean. Polo menos, farálle competencia ao faro de Marken

Tamén din que en cada casa dun coruñés hai unha "torre". Eu tamén a teño en Holanda, sempre á vista, para non esquecer que ese é o faro que me alumea cando hai morriña. Hoxe volvín ver o faro mentre soaban de fondo unhas pandereteiras que estaban tocando na praza xa que estamos de festas no barrio. É unha emoción sosegante que non me fai esquecer que son coruñés e galego, que é a cultura que levo dentro e que me acompañará sempre.

Cando aterras de noite en Alvedro e ves a Torre que semella orientar aos avións máis que o ILS xa te aledas, estás na casa. E eu non podo evitalo, emociónome. Mentres siga sentindo esa emoción, saberei que sigo vivo e desfrutando da vida. Só agardo que o faro nunca se apague, que me siga orientando e que me faga sentir ben nos momentos malos, que os hai.

Eu, dende logo, teño máis fotos da Torre de Hércules que do faro de Marken e seguirá sendo así, pase o que pase. Aínda recordo o día que se conseguiu o nomeamento de Patrimonio da Humanidade, alí estaba eu coa miña familia e con moitos coruñeses desfrutando do momento, único para a cidade, un deses episodios nos que A Coruña estivo unida por unha mesma causa. Inesquecible. Seguro que viviremos máis momentos así, e que eu os vexa!! Máis de 2000 anos de historia viviu o faro, con traxedias incluidas (¿quen non chorou co "Mar Exeo"?) e aí seguirá, como referente para todos os que levamos á Coruña moi dentro, por moi lonxe que esteamos da casa.

lunes, 1 de agosto de 2011

AGOSTO, DESPUÉS DE LAS VACACIONES

15 días que no escribo nada. Es lo que tiene marchar de vacaciones y no tener acceso a Internet. Pero qué bien sienta la semanita de hotel, sol, playa, piscina... y kilos de más. Hemos estado con los niños en el Parque Warner un día y después en la costa de Cádiz, en una playa fantástica que recomiendo a todos, La Barrosa, al lado de Chiclana de la Frontera.

¡Y mira qué han pasado cosas en este tiempo! Tragedias como la de Noruega (que no salgan más radicales iluminados, por favor), adelanto de elecciones, indicios de bancarrota en EE.UU. Pero claro, los hoteles llenos y los chiringuitos más, así que crisis habrá, pero dinero para gastar en verano también, a ver de dónde sale. La Warner estaba repleta de gente, colas para una simple montaña rusa infantil de una hora y media, monumento a la comida-basura que me ha desencantado bastante, no fue igual que el curso pasado cuando estuve con los chavales de Ordes. Tranquilamente una familia de 4 miembros se puede dejar en un día, entre entradas y demás, unos 200 euros. Para criticar al parque tendría que escribir muchos renglones, así que iremos poco a poco. Espero que para la próxima vez podramos comprar en alguna de las malditas franquicias un poco de FRUTA porque mucho fomentar la comida sana entre los niños, pero salir de las hamburguesas, pizzas y demás es en la Warner como la búsqueda del tesoro.

En Andalucía la verdad es que estuvimos de lujo. El hotel era una maravilla y su personal estaba completamente dedicado al cliente, nada que objetar del trato y de los servicios. Y el entorno era espectacular. La playa me encantó y creo que volveremos, además el encanto de la gente de Cádiz es único. Visitamos El Puerto de Santa María y un poco el centro de la capital porque con los niños poco más se puede hacer, deseosos de juegos en la piscina.

E hicimos amigos, cómo no. Pedro e Isa, una pareja extremeña con sus hijas fueron una compañía excelente, nos divertimos mucho en las horas después de la cena y los niños jugaron bastante en el hotel. Otro año más ha pasado nuestra semanita de sol y playa, mientras en Coruña parece que el verano no existe. Todo llegará.

En definitiva, España ha mejorado mucho en bastantes aspectos, somos un país que deberíamos potenciar, pero después de convivir estos días con gente tan variopinta uno llega a la conclusión que nuestro gran problema somos nosotros mismos. Mientras, los turistas que llegan del norte disfrutan de sus vacaciones aprovechando lo que les damos, siendo a veces nosotros cómplices de sus malos hábitos. He visto turistas extranjeros realmente maleducados en el hotel y sin embargo nadie les dice nada. ¿Realmente hace falta "bajarse los pantalones" tanto? No tenemos NADA que envidiar a Europa, es más, es Europa quien realmente envidia a España, de nosotros depende que podamos avanzar, y ahora que va a haber elecciones refelexionemos un poco y hagamos que las cosas puedan funcionar, aunque viendo actitudes y personajes como los que estaban en la Warner (y no me refiero a los de dibujos) me da que tardaremos años en reaccionar.