lunes, 28 de febrero de 2011

LOS VISITANTES

Así leído parece el título de una película o un guión de un "thriller", pero nada más lejos de la realidad. Cada día que entro en el blog siento mucha curiosidad por las personas que me leen y que en cierta manera "controlo" con la aplicación de las banderitas en la parte derecha y el listado de los 10 últimos visitantes, y la del mapa del mundo en la parte inferior. Cuando veo que más de 12000 personas me ha leído no deja de enorgullecerme.

En las banderas los visitantes proceden mayoritariamente de España, los países sudamericanos, Estados Unidos y Holanda. Hay otros países de Europa que no sé lo que entenderán de lo aquí escrito, pero el caso más sorprendente es que hasta mi blog llegó alguien de Taiwán. Me encantaría ver más gente de Asia, que se estrenen los africanos y ver ya banderas de Oceanía sería total.

Y en cuanto a los visitantes espero que Paz, Mercedes, Paula y algún otro sigan dejando sus respuestas, pero lo bueno de un blog es crear opinión y contrastar pareceres. Curiosamente veo que hay una persona que entra asiduamente desde la Comunidad Valenciana, desde Crevillente concretamente (cuanto "ente"). No sé si eres hombre o mujer ni sé lo que opinas, pero me encantaría que algún día me contestara a algún "post"... ¿te das por aludido/a?

Y a los demás que también me leéis parece que os dan miedo las nuevas tecnologías. Sólo hace falta que os registréis en "Blogger" y que vuestro nombre salga en las respuestas, no sois "anónimos", así que ánimo y aventuraos, que el ordenador no se rompe.

Por lo demás, ya de vuelta en Holanda. Hoy comenzaron de nuevo las clases. El cambio de temperaturas ha sido grande, estamos entre -2º y 8º C, pero se nota frío después de estar a 15-16º en A Coruña. Espero poder contaros más cosas dentro de poco, como aperitivo os digo que un nuevo impuesto me encontré en el buzón cuando abrí la puerta de casa, esta vez apara todo el año y creo que es de recogida de basuras y de potabilización del agua, más de 300 euros por una persona (no se paga por vivienda, se paga por consumo según los habitantes de cada domicilio) ¡Flipa!

Mañana toca Utrecht solito: Cristina está esta semana de vacaciones y creo que s eha ido a Berlín, yo estoy mirando escapadas en abril y junio que ya os contaré.

Para que la persona de Crevillente se anime, va una foto de su pueblo que, por cierto, no conozco.


viernes, 25 de febrero de 2011

6 HABITANTES

Ayer fuimos a las aldeas de mis abuelos, una de ellas lugar de nacimiento de mi padre. Veiga y Ferreiros (A Pobra de Brollón) son dos pequeñas parroquias donde aún quedan restos de la historia de nuestros antepasados. Cada vez que vamos por allí tienes sensaciones un tanto contradictorias. Por un lado sientes que tienes el deber de preservar esa memoria pero por otro te das cuenta que en un lugar un poco aislado y sin ningún servicio es un poco absurdo plantearse una vida con unos mínimos de calidad.

En Ferreiros aún viven algunos familiares. De hecho la excusa de la excursión era visitar a la tía-abuela Admirable, que con sus 87 años muy bien llevados se viene SOLA desde Canadá. Allí estuvimos con Rosa, Jesús, Amparo y la entrañable y querida tía Pura que pasa ya de los 90 años y que siempre nos trata con un cariño y un afecto especial. Entre risas y recuerdos pasamos una tarde casi primaveral y compartiendo también la alegría y la ilusión por la elección de Lucía para ir a Eurovisión, todos formamos parte de una gran familia.

Pero en Veiga la situación es un poco más dramática. Sólo viven 6 habitantes permanentemente y la aldea, aunque revive un poco en verano, está muy abandonada. Allí quedan medio en pie, medio en ruinas alguna construcción que pertenece a nuestra familia y algunas pequeñas tierras, algunas sin acceso y completemente cubiertas por zarzas o malas hierbas. La foto que os adjunto es de la "palleira" que está enfrente de la casa de mis bisabuelos, y al lado una casa semiderruida que es donde nació mi padre.

Y te planteas... ¿qué haces? ¿Recuperas esto o lo dejas años y años hasta que caiga todo en el olvido? Nadie da un duro por las tierras ni por los inmuebles; rehabilitarlos sería una inversión poco rentable si no te planteas ir alli a pasar unos días en verano, un fin de semana o plantearte abrir un negocio de turismo rural, aunque con el riesgo de fracasar. Pero si piensas lo que lucharon tus abuelos por aquello, que tu padre nació allí y que, en definitiva, allí están tus orígenes, tu historia, los sentimientos chocan. ¿La razón o la nostalgia? Difícil decisión.

El caso es que cientos de aldeas del interior de Galicia están igual o peor. Cuando circulas por aquellas pistas semiasfaltadas y sin mantenimiento y que a poco más de 10 km hay un corredor de alta capacidad o se plantea un tren de alta velocidad piensas si merece la pena o no, si estos lugares tienen FUTURO en un mundo que camina a eliminar fronteras, a comunicarse por redes sociales, por enlaces"web"... Conoces a un ciber-amigo en Alaska pero tus raíces a 150 km se pierden. ¡Qué gran paradoja!

martes, 22 de febrero de 2011

Cuando no se sabe de qué hablar, se habla del tiempo

En estos días de descanso en Coruña la pregunta más repetida por los que me ven es: "Y qué tal, ¿hace mucho frío?" La respuesta es: "Pues yo tengo más frío aquí que en Holanda". Y es verdad. Yo no encuentro la explicación de cómo, en un país con tanta agua, no sientes la humedad como la sientes aquí.

Cuando la semana pasada veía las imágenes del temporal que había en Galicia yo quedaba asombrado porque en Amsterdam hacía sol y hacía calor, aunque la temperatura no subía de 8º. Aquí hoy se llegó a 17 (???!!!), pero el frío que siento es mayor. Probablemente el hecho de estar más abierta al océano y los vientos hacen que esa sensación térmica baje tanto y sintamos frío.

En los enlaces que tengo en la parte de la derecha del blog hay uno que miro todos los días cuando estoy allí, http://www.weeronline.nl/. Y no falla, porque van ajustando la predicción desde los 15 días a las 48 horas anteriores. Aquellos que vengan de visita que lo tengan en cuenta.

No sé si volverá a nevar, ya vamos camino de la primavera y en poco más de un mes cambiamos al horario de verano. Por esas fechas (finales de marzo) el paisaje holandés cambiará (¡¡legan los tulipanes!!) y será mucho más agradable hacer excursiones. Aún así, el invierno ha sido muy suavecito allí, pasamos un mes de enero muy normal y en cuanto a lluvias febrero me ha recordado más a Galicia por el "orballo" matutino que cualquier otro mes. Una cosa también curiosa he notado: suele hacer más frío en las horas medias del día (de 1 a 4 de la tarde, por ejemplo) que en las primeras horas de la noche (8 - 9), que es cuando llego a casa. Me lo expliquen, por favor.

Y bien, estos días de VACACIONES que a algunos les dan tanta envidia, tengo el blog muy parado. Después del "subidón eurovisivo" de la elección de Lucía Pérez, a la que seguiré hasta que llegue a representarnos en Düsseldorf el 14 de mayo, estoy disfrutando de la familia, de los amigos (¿me podéis decir dónde vamos a cenar el sábado?) y de la ciudad, que cada día veo más acogedora. Tuve un pequeño disgusto porque no podré votar en las elecciones municipales de mayo, ya que al estar inscrito en la oficina consular en Amsterdam me retiran el derecho a voto en las municipales, por lo que entiendo podría votar en Holanda. En fin, para las próximas.

sábado, 19 de febrero de 2011

CONSEGUÍMOLO: LUCÍA PÉREZ A EUROVISIÓN

Con polémica incluída, pero apoiada maioritariamente polo voto telefónico, será A PRIMEIRA VEZ QUE UN INTÉRPRETE GALEGO REPRESENTA A ESPAÑA EN EUROVISIÓN, xusto cando se cumpren 50 anos da primeira participación do noso país.

Non vos podedes imaxinar o que se sinte cando ocorre isto e estás fóra da casa. O sentimento de que alguén teu, que a túa terra está en Europa é algo único. E iso que non era a súa canción favorita. É verdade que a balada "Abrázame" era máis do seu gusto, pero "Que me quiten lo bailao" fai levantarse das cadeiras a todo o mundo.

De tódolos xeitos, o importante é que Lucía terá un lanzamento considerable a nivel nacional. Sabe estar no escenario e ten unhas características vocais moi peculiares. Pero en Eurovisión pode pasar calquera cousa, que quede ben, regular ou mal, depende dos xurados e dos votos do público.

Sei que Galicia se vai volcar con ela, que alí estaremos apoiándoa o 14 de maio, que quedan tres meses para retocar a canción e que o fará estupendamente, con profesionalidade.

E xa máis nada. En poucas horas érgome para marchar á casiña, así que a próxima NA CORUÑA

APERTAS E ¡¡¡NORABOA LUCÍA!!!



(foto de http://www.20minutos.es/)

jueves, 17 de febrero de 2011

AGORA SI... ¡¡LUCÍA A EUROVISIÓN!!

Quedan menos de 24 horas para que teñamos unha representante galega en Eurovsión 2011. A xa coñecida cantante Lucía Pérez só necesita os votos de milleiros de españois e galegos na FINAL da preselección española para o Festival de Eurovisión. A verdade é que os medios galegos estanse a volcar na promoción, "El Progreso", "La Voz de Galicia"... pero o máis importante é que mañá venres 18 de febreiro votedes por ela (¡¡¡eu non podo dende Holanda!!!).

Dende que souben que Lucía foi unha das seleccionadas no cásting que fixo TVE para escoller a representación de España tivo o meu apoio completo. Xa sabía da súa calidade vocal, da súa experiencia profesional despois de sete anos de carreira e de que xa conseguira algún que outro premio importante. E aínda por riba, da familia.

A competencia é dura. Un quinteto de cinco rapaciños chamados "Auryn" que non cantan mal e poden conseguir votos das adolescentes, pero que lles falta profesionalidade; e unha rapaza chamada Melissa, favorita en moitas webs pero que non ten o mesmo rexistro que Lucía e ao meu xeito non transmite tanto. Pode pasar calquera cousa.

O proceso é o seguinte: cada intérprete ten que cantar tres cancións inéditas que foron enviadas a TVE por compositores moi diversos e que lles foron adxudicadas segundo as súas características vocais. Os títulos de Lucía son "Que me quiten lo bailao", "C'est la vie! It's allright!" e a que coido é a mellor para ela e a mellor das nove, "Abrázame". O "xurado" eliminará unha nunha primeira interpretación, logo outra de cada artista e por fin abriránse as liñas para que o público vote ao artista e á canción conxuntamente que mellor nos poida representar en Düsseldorf. Isto é moi subxectivo, asi que agardo que o xurado non meta a zoca e deixen a Lucía con "Abrázame" para a votación final.

Ben, e chegados a este punto a moitos vos sorprenderá este seguimento do Festival de Eurovisión pola miña parte, pero os que me coñecedes ben xa sabedes que é un dos meus hobbies. Sempre recordo alá por 1976, 77 e en diante as noites dun sábado ao ano agardando os votos de Europa para "Bailemos un vals", "Enséñame a cantar", "Lady lady" e temas que xa son parte das nosas vidas. Hoxe en día Eurovisión é o espectáculo musical máis seguido do mundo, cun público fiel e con moito pulo na maioría dos países de Europa. En España resucitou con Rosa e para min pode acudir a velo en directo é un desexo cumprido despois de moitos anos. E xa vedes, non gañan sempre "os do Leste" xa que este ano é en Alemaña, a sorte que teño é que me toca ben cerquiña que se me chega a tocar en Minsk ou Bucarest coido que non podería ir.

Se Lucía é a elixida será a primeira galega en representar a España despois de 50 anos participando (cúmprense neste 2011). Xa ne 2003 houbo unha galega no grupo que representou a Bélxica, Urban Trad con Verónica Codesal como solista, unha famosa pandereteira compoñente do grupo "Ialma". Naquela ocasión quedarón en 2º posto a tan só 2 puntos do país gañador que foi Turquía cunha gran canción, todo hai que decilo.

Pola miña parte queda aquí a miña aportación a este proxecto. No facebook, na súa páxina web, na prensa... a mobilización é total. Se non o conseguimos polo menos quedará o lanzamento de Lucía fóra das fronteiras galegas, o que de seguro a beneficiará na súa carreira.

Xa que logo, Lucía, ¡¡¡MOITA SORTE!!! Mañá estarei pegado ao televisor comendo as unllas pero disfrutando da gala e agardando que se cumpla o soño.


http://www.rtve.es/mediateca/videos/20110216/lucia-perez-abrazame/1020584.shtml


AS NOTICIAS GALEGAS DENDE AQUÍ

Moitos días, cando me poño a almorzar, o primeiro que fago é poñer a "tele" ("Los desayunos de La 1") e encender o ordenador para visitar de primeiras a web da "Voz de Galicia". Ás veces levo alegrías, outras sorpresa e o luns recorreume un remorso polo sangue ao ler a noticia da rapaza de "Gran Hermano" falando do galego e dos que falan en galego. Seguín os comentarios no blog da periodista que seguiu tan desafortunados comentarios da rapaza, pero tamén tratei de ser obxectivo. Que pasaría se iso o escoitamos nas nosas conversas con amigos, coñecidos, familiares, viciños do barrio, da rúa...? Porque eu iso escoiteino e MOITO na Coruña e rebéntame oir que en Lugo "es que se habla gallego muy bruto", sendo toda a familia procedente dalí.

Puiden ver todo o video da rapaza e non deixa de ser o que moitos pensan, pero que ten a súa explicación: o "auto-odio", a negación das orixes, o querer aparentar o que NUNCA seremos, ¿"oistes"?. Abúrreme opinar sobre este tema porque as cousas son claras: temos unha lingua propia pero somos moi hipócritas con ela, eu tamén. Queremos que non morra, protexela, etc., pero NEGÁMONOS a falala e a utilizala en público. Os meus avós falaban galego e xa eles falábanlle bastante castelán aos meus pais, pero polo menos ata a min chegou, coa axuda do ensino. Non se trata de obrigar a usalo na fala, porque é imposible facelo, trátase de que se poida usar alternativamente co castelán, coa mesma corrección e nos mesmos ámbitos. Porque... quen usa ben o castelán na súa vida diaria?

Eu podo utilizar ambas as dúas linguas sen ningún problema, sobre todo na escrita, aínda que seguro o meu compadre xa me estará corrixindo este texto ao mesmo tempo que o le. Cantas máis linguas se coñezan, máis riqueza, e isto nótalo máis cando estás fóra. Agora ben, por Amsterdam óese moito castelán e tamén oín catalán, en xente nova, pero aínda non oín galego...
:( , aínda que si atopo moitos. Dá que pensar

Curiosamente hoxe comentáballe ao meu director unha desas noticias da Galicia profunda que leo na prensa dixital. Conteille o caso do "Chucán", o tipo este que matou a unha prostituta e quedou absolto e logo contoullo todo a un periodista. Pois pódovos asegurar que me costaba contarllo en castelán porque non imaxino ao tal home falando na linguaxe cervantina, e escapábanseme as frases en galego. E que tampouco quero evitalo, é A MIÑA LINGUA, que neste caso non foi "materna" no senso estricto da palabra porque eu fun educado en castelan, pero o galego formaba parte da vida cotiá da miña casa sen conflitos lingüísticos nen trapalladas políticas sen sentido. E o caso é que eu adquirín as dúas linguas sen problemas e resulta que hoxe, coa presenza nas escolas, con medios como a TVG e a Radio Galega, carteis, publicidade, libros... isto non é posible. Aínda recordo cando o día do meu santo, o 1 de agosto, chegara meu pai cun conto de Asterix en GALEGO recén editado, aqueles primeiros que traducira Blanco Amor e que levaba por título "A loita dos xefes" e que relín centos de veces sen causarme traumas nen chorradas. Ao contrario, adquirindo CULTURA e indirectamente, amor por Galicia.

Dende logo cando me preguntan se me sinto español ou galego digo o segundo, pero non desprezo a España e asegúrovos que despois de estar aquí en periodos de sete semanas aterrar en Baraxas é "estar na casa" e alédaste por poder oir español ao mercar un simple café. Polo tanto, eu volvería a aquela campaña que se fixo en Galicia que decía algo así como "As linguas suman". Con isto témonos que quedar. Aquí hai xente que leva moitos anos e non aprendeu neerlandés. Pareceríame unha tontería estar aquí e non aproveitar a posibildiade de coñecer outra lingua e ser capaz de comunicarme medianamente nela, igual que se estivera en Uganda ou Vietnam, pero pódovos asegurar que aquí escoito a pais dicir, "total, para lo que les va a servir el holandés..." ¡¡Pero é que a lingua dos teus fillos!!

Eu nunca me sentín discriminado por facer un escrito en galego en Galicia ou por dirixirme nun organismo público na nosa lingua. É verdade que a usamos pouco en determinados contextos, pero isto foi o que dixo a rapaza de "Gran Hermano" e todos se lle botaron enriba. En fin, que cada un saque as súas conclusións, pero unha cousa está clara: o futuro do galego depende do orgullo con que nós defendamos o noso, pero isto non só coa lingua, tamén coa cultura, coa paisaxe, co patrimonio. Só así poderemos facer que Galicia mire para adiante e fagamos da nosa esquina do mundo unha terra avanzada, moderna e sobre todo CULTA.

http://www.lavozdegalicia.es/coruna/2011/02/16/0003_201102H16P64991.htm

¡Ala! Xa tedes para comentar. Vémonos pronto




domingo, 13 de febrero de 2011

HOY TOCA ARTE E HISTORIA

Tocó fin de semana museístico. Existe una tarjeta personal que te permite entrar en la mayoría de los museos del país por 45'50 euros, en algunos de ellos sin hacer cola, lo cual es ideal para una ciudad como Amsterdam. Aquí también hay un "triángulo dorado del arte": el Rijksmuseum (pintura flamenca), el Van Gogh Museum (impresionismo y Van Gogh) y el Stedelijk Museum (pintura vanguardista). Para que ops hagáis una idea casi que ya la he rentabilizado porque aquí suele costar una entrada a un monumento entre 7 y 13 euros y he visitado ayer el Van Gogh Museum y hoy el Museo de la Resistencia. Pero vamos poco a poco porque el fin de semana dio para más.

PRIMERO: ¡¡¡LUCÍA ESTÁ EN LA FINAL DE EUROVISIÓN!!! Sólo queda el último paso el viernes 18 para que sea nuestra representante en Düsseldorf, así que esperemos que se cumpla y que todos la apoyemos.

SEGUNDO: El sábado saqué la tarjeta y me dirigía al Rijksmuseum. Como siempre, colas para entrar, peor yo como sabía que podía entrar rápido me dirigí directamente a la puerta. Allí pregunté y un empleado me dijo que no. Le repliqué que en la oficina de Leidseplein me habían dicho que sí, volvió a decir que no y yo repliqué de nuevo que sí, pero no coló. Así que como llovía y no quise esperar anduve 100 m y me fui al Van Gogh. Presenté la tarjeta y ...¡¡bingo!! pasé por delante de todos los estudiantes de arte y turistas que viene a ver los cuadros de genio de pelo rojo. Comí allí y después, visita tranquilo. El museo se ve rápido y está muy bien organizado. Hay cuadros de todos los impresionistas, pero los más llamativos son "Los comedores de patatas" (hay un libro de Manuel Rivas que lleva el mismo nombre en galego), el "Autorretrato como artista" y por supuesto el famoso "Los girasoles", uno de los cuadros más caros de la historia, recuerdo que obtuvo el record cuando lo subastaron que luego superaron otros.

Algunas obras de Van Gogh estaban en Tokyo en una exposición temporal, como la archiconocida "Habitación del pintor en Arlés", ese cuadro tan colorido que sale en puzzles, láminas, etc. Aunque todos los paneles están en inglés, te enteras bien de su vida y su carrera, destacar que el loco más famoso de la Historia del Arte sólo pudo vender un cuadro en vida y que cuando se cortó la oreja fue por un"cabreo" con Gauguin quepor aquel entonces estaba con él en Arlés.

A continuación, la tienda de rigor, en la que tienes que frenarte porque todo te gusta: desde una simple postal hasta láminas y ropa con los motivos de sus cuadros. Pero alguna cosa cae, es como Carrefour, vas por aceite y traes un carro con las cosas más inimaginables.

TERCERO: y hoy intentamos ir de nuevo al Rijksmuseum, pero las colas seguían, hacía frío y busqué alternativas. Eso es lo bueno que tiene Amsterdam ,siempre hay algo que ver o hacer. Me fui al barrio de Plantage y Muiderpoort y la verdad no me arrepentí. Comí al lado de un molino en una pequeña pero acogedora cervecería atendida por una argentina en la que el español no es problema como idioma. Después di un paseo por uno de los canales que antiguamente formaban parte del puerto de Amsterdam y que estaba lleno de casas-barco, os dejo una foto para que las veáis. Ya eso de las tres y media llegué al Museo de la Resistencia. ¡FANTÁSTICO! Audioguía en español, exposición muy interactiva, muy bien organizado... Cuenta la vida en Holanda durante la ocupación nazi, de 1940 a 1944, cómo segregaban a los judíos, como se organizó la resistencia, en fin, historia reciente que todos deberíamos conocer para que no se repita. Me imaginaba uno así en España sobre la Guerra Civil, pero no sé quién se podría atrever a hacerlo sin ser partidista. Aquí los holandeses eran todos contra uno, no había dos bandos, aunque ante una invasión y una guerra hubo ciudadanos que optaron por posiciones muy individualistas y, ante el riesgo para ellos y sus familias, colaboraron con los nazis en situaciones como las de delatar a judíos o no darles escondite. Pero es que el museo te pone en el dilema moral de decidir tú. Durante la visita con la audioguía te plantean cuestiones del tipo: "¿Y usted que haría si le pidiese cobijo en su casa una familia de judíos en 1941?", y para continuar debes responder como si fuese una encuesta. Recomiendo a todos los que les guste la historia la visita de este museo, aquí queda su enlace.


CUARTO: anécdota del día. Un grupo de estudiantes que me pareció por el idioma que eran israelíes suben al tranvía, uno se sienta a mi lado y a mitad de trayecto me pide por favor si tenía "a sheet of paper". Yo abrí la mochila, saqué la libreta y arranqué una hoja. Se quedó un poco sorprendido porque en realidad lo que quería era un pañuelo de papel: Lo consiguió después y me lo enseñ ay me dice "¿Cómo se dice esto en inglés?" así con cierto recochineo. Yo le contesté "kleenex!" En ese momento me sentí el ma´s ignorante del mundo porque pensé que el muchacho tenía razón. Al llegar a casa y antes de ponerme a escribir en el blog busqué en el diccionario y "sheet of paper" es HOJA DE PAPEL, así que yo le di lo que me pidió; probablemente también se use para el pañuelito, pero el chaval iba de "guay", muy de llamar la atención de sus compañeros y compañeras y, aunque fue correcto, creo que se pasó de listo. De todas formas, si alguien muy ducho en el idioma de Shakespeare me puede decir si metí la pata, asumo mi culpa (Loló, help!)

Bueno, queda una semanita. El martes viene la consejera desde Bruselas para una reunión a la que tengo que asistir y el resto de los días serán igual de rutinarios. Hoy entregan los Goya y esperemos que Galicia vuelva a brillar con nuestro Tosar y los demás nominados. Besos a todos.

viernes, 11 de febrero de 2011

ALGO SE CUECE EN EL MUNDO ÁRABE

No me he podido resistir ante lo acontecido hoy por la tarde en Egipto. Otro dictador ha caído. La alegría desborda El Cairo como antes lo hizo en Túnez. Aquí en Holanda hay muchos inmigrantes musulmanes. Hace pocos días en la plaza Dam, el corazón de Amsterdam, los ciudadanos egipcios se manifestaban en apoyo a sus compatriotas para pedir la renuncia de Mubarak. El mundo está cambiando. En los 90 fueron los países del Este de Europa, en la década de los 2000 sufrimos la amenaza islamista radical en forma de atentados; y la década de los 10 parece que traerá un nuevo orden en el mundo árabe.

Al mismo tiempo leo en La Voz de Galicia que una niña de Arteixo que va con velo a clase tiene que cambiarse de colegio por un reglamento sin sentido. Yo aquí tengo una alumna musulmana que va con hijab, pero se marcha en bicicleta y está integrada en esta sociedad. En Egipto y Túnez las mujeres también se manifestaban y celebraban la victoria. Creo que tenemos que entender un poco más al mundo árabe, desde luego en Holanda no te queda otro remedio, porque hay muchísimos ciudadanos de países musulmanes que visten como en sus territorios. Las chicas llevan velo, pero también llevan vaqueros y buenas cazadoras, escuchan música en sus iPod con sus auriculares y ya está. Piden DEMOCRACIA, no claman por invadir Occidente.

Pero hay una segunda lectura. Han caído dos dictadores, pero ¿cuántos quedan? ¿Las monarquías feudales del Golfo Pérsico seguirán el mismo camino? ¿El resto de países árabes? Si miramos el mapa del Magreb entre Túnez y Egipto tenemos a una Libia que todos sabemos quien la comanda. Y si nos alejamos... ¿China, Corea del Norte? En definitiva, ¿Dónde ha estado Occidente en estos años?

En 2009 fuimos a Túnez y os puedo asegurar que yo no tenía ni idea de que visitábamos un país dictatorial. Pasamos una semana en una burbuja, aunque intuías que había miseria porque todos te acosaban para vender, para una propina, para que comieses en su restaurante. No hay que olvidar que Túnez y Egipto han sido siempre destinos muy turísticos y que ante la crisis en Europa seguro que los ingresos bajaron y sus ciudadanos no tenían recursos para vivir, de ahí el descontento y la revolución. Pero la falta de derechos humanos también ocurre en el resto de esos países y por el momento no se dice nada desde Europa o EE.UU. Yemen y Jordania están teniendo tímidas protestas, pero mucha hipocresía en las potencias occidentales, mientras haya petróleo...

Esperaremos acontecimientos, mientras tanto que los tunecinos y las tunecinas, las egipcias y los egipcios caminen hacia la libertad y la democracia. Son pueblos pacíficos y hay que tener confianza en ellos. Será una década de cambios, seguro.




LUCÍA PÉREZ

Sabéis de mi afición por Eurovisión y sabéis algunos también que iré a verlo a Düsseldorf en mayo. Pero hoy es un día decisivo para escoger a nuestro representante y tenemos entre los semifinalistas a Lucía Pérez. Algunos ya la conocéis, pero es que yo me siento obligado a promocionarla también aquí porque hay una relación familiar lejana entre nuestras familias.


Si mis informaciones no fallan, Lucía es bisnieta de Consuelo, la hermana de mi abuela Elisa. Por lo tanto, para que quede un poco más clarito, mis hijos y ella son primos terceros. Yo cuando iba a las aldeas de mis abuelos en Ferreiros y Veiga (A Pobra de Brollón), casi siempre por algún entierro o algo así, pocas veces a una fiesta, allí conocía a mis familiares más lejanos. La abuela Elisa eran 14 hermanos, de los que sólo quedan vivos 3. Sus descendientes, de una manera u otra, siempre tenían cierto vínculo con mis padres y mis tíos y todos sabemos quién vive en Torre del Bierzo, en Alcobendas, en Rábade... Por allí aparecía la rama familiar que venía del Val do Mao (O Incio), que es donde nació Lucía. Y sabía que la abuela Elisa solía ir al balneario de Incio a tomar sus aguas por temas de anemia. Yo sólo estuve una vez en el balneario hace muchos años porque mis tíos Ventura y Sara llevaban a Nacho todos los veranos por el tema del asma.

Bueno, resumiendo. Que tenemos a Lucía en la semifinal que hoy retransmite TVE. Hay 10 candidatos, pero sólo tres pasarán a la gran final de la que saldrá el/la representante español/a en Eurovisión 2011. El jurado escogerá a dos de esos semifinalistas tras las actuaciones de hoy y el público con sus votos por teléfono al otro. La competencia es dura porque todos quieren llegar y aunque yo descartaría a algunos, hay más de tres que lo hacen muy bien.

Lucía tiene muchas posibilidades, pero tenemos que conseguir que por primera vez una gallega represente a España en Eurovisión. La página web de Lucía está haciendo mucha promoción, también por el facebbok e incluso hoy La Voz de Galicia se hace eco de la noticia. A ver si entre todos lo conseguimos.
Os dejo el enlace a la página web de Lucía y una foto. La verdad es que un aire familiar sí que tiene.




lunes, 7 de febrero de 2011

ANÉCDOTA

Hay momentos en que surge lo humano de estar aquí, hoy en forma de anécdota. Si ayer en Amsterdam conocí a una profesora de secundaria de Pontedeume y en 5 minutos estaba tomando un café con ella y su amiga de Cambre, cautivada por el tema de la docencia en el exterior, hoy al regresar de Wormerveer nos pasó a varios viajeros de la ya conocida en este blog "linea 73" un momento curioso.

Faltaban dos paradas para llegar a la mia, estaba ya poniéndome la bufanda y abrochando la cazadora cuando de repente el autobús se mete por una avenida poco habitual en el recorrido. Empiezo a mirar por la ventanilla y no encuentro nada extraño, sólo que no es el camino habitual. Íbamos unas 7 personas en el bus, delante de mi un señor y una chica. El señor se da la vuelta mirando hacia mi y yo como iba escuchando música en el mp3, empiezo a ver que algo raro ocurre. Saco los cascos y digo en alto: "This is not the way!" A continuación en holandés el señor y en eso el conductor "cae de la burra" y se da cuenta que equivocó el camino.

Entendí una frase de asombro por su parte, pero incluso me pareció que dudaba sobre lo qué hacer. Entonces le proponen "terug" (retroceder) y así lo hizo. En un semáforo hace un giro de 180º pero incluso pidiendo ayuda a los pasajeros de los asientos de atrás para que le mirasen por si le daba a algún coche en la maniobra de marcha atrás.

Cuando retomó su ruta habitual la pantalla del autobús que anuncia las paradas vuelve a funcionar. El hombre pedía disculpas, que evidentemente aceptamos, pero me dio que pensar: o bien tenía un mal día o bien estaba cansado de su jornada. No era joven, me pareció cuando subí que se acercaba ya a los 55 o 60 años.

La verdad, que sea YO quién tenga que decirle a un conductor holandés que se ha equivocado de camino tiene traca porque el resto de los pasajeros ni mu. ¡Qué menos que darnos el viaje gratis! Pero va a ser que no.

Espero que haya tenido un buen trayecto, si mañana hay alguna noticia en los periódicos gratuitos os lo comentaré.


sábado, 5 de febrero de 2011

MEISJE MET DE PAREL

Tal vez así nadie lea la entrada de hoy, pero en cuanto veáis la foto diréis: "¡Ah! Yo ya he visto este cuadro antes". Se trata de la famosa "Muchacha de la perla" de uno de los pintores más famosos de Holanda y, por supuesto, del Mundo, Johannes Vermeer; hoy en día es la imagen turística de la ciudad natal de este pintor y donde desarrolló su obra, ciudad que visité hoy. Estamos hablando de DELFT

Siempre que visito una ciudad nueva os digo que es preciosa, que tiene encanto, etc. Delft tiene algo más. Su plaza central es soberbia, con la impresionante "Nieuw Kerk" que hay que visitar porque es el Panteón Real de la familia Oranje, es decir, la familia real holandesa. Aunque bueno, ya les gustaría tener nuestro Escorial porque en realidad sólo puedes ver el mausoleo de Guillermo I de Orange, el primero que fue aquí enterrado porque cuando lo asesinaron en 1584 el panteón familiar estaba en Breda, por aquel entonces bajo dominio español. Guillermo de Orange fue el noble holandés que se enfrentó al Duque de Alba y está considerado el "Padre de la Patria", de hecho el himno nacional fue escrito en su honor. La verdad es que cuando España tenía esta tierras bajo su poder (Felipe II) fueron muy crueles con la población de aquí, he visto cuadros e imágenes del Duque de Alba trepresentado como un "demonio con sed de sangre"... ¡Ay, Cayetana, que antepasados tienes!

Entre esta circunstancia y la figura del pintor está enfocado el turismo en esta ciudad, junto a la famosa porcelana de Delft, esa que tiene azul y blanco. Visitar lo fundamental es muy agradable, en algunos lugares hay paneles en español y todos lo smonumentos están en un radio pequeño. La obra más significativa de Vermeer no está en esta ciudad, sino en La Haya, y otras muchas en el Rijksmuseum de Amsterdam. No me dio tiempo a ver el museo del pintor, pero en la tienda del mismo llegué incluso a hacer una pequeña reclamación porque un mismo objeto tenía dos precios con un euro de diferencia. Se lo advertí a las viejecitas que estaban de dependientas (cosa muy normal aquí) y se sorprendieron, pero por supuesto automáticamente me dijeron que me cobraban el más barato.

Creo que de las ciudades cercanas a los que vengáis os enseñaré esta porqueme pareció que estaba todo como más accesible y concentrado, además es más significativo. Me gustó mucho el museo llamado "Prinsenhoff", en el que está marcado el lugar exacto donde mataron a Guillermo de Orange. Si os cuento todo esto también es para que podáis repasar un poco de Historia de España porque si buscáis a estos personajes en la wikipedia os podréis enterar de cosas interesantes de cuando éramos la primera potencia mundial allá por el s. XVI pero hacíamos muchas fechorías. Es importante tenerlo en cuenta porque algunos españoles siguen con ese sentimiento imperial de que "somos los mejores" y hay que ver la historia desde la otra parte (¡otra vez la empatía!).
Pues nada, aquí os dejo el cuadro y a culturizarse un poquito


viernes, 4 de febrero de 2011

CIEN

¿Quién me iba a decir a mi...? Así empezaba esta aventura allá por el mes de junio. Y hoy llegamos a la entrada nº 100. Os he contado muchas cosas sobre este país, buenas y malas, pero el balance es positivo en general.

Lo que más hecho en falta: LA COMIDA. Un buen pescado, nuestras carnes, ¡los plátanos de Canarias...! Como bien y yo creo que no adelgacé, pero no son los sabores de ahí ni las mismas recetas; con la familia estás en contacto constante, las nuevas tecnologías favorecen esto. Y mientras las cosas vayan bien en España respecto a la salud de los míos, aquí seguiremos. Dentro de dos semanas ya vuelvo otra vez y se acerca ya la primavera, por lo que será todo más llevadero. No hace frío estos días, pero hoy por ejemplo hay bastante viento y eso condiciona y refresca; hoy no fui en bici por temor a que el aire me tire y la verdad no vi tantas como otros días, aunque los holandeses siguen usándolas en condiciones peores.

Me he enterado que el gobierno alemán quiere contratar a jóvenes españoles con formación para trabajar allí, con un nivel intermedio de alemán. Las academias que enseñan este idioma se están haciendo de oro. Por si fuera poco ayer emitieron "Españoles en el mundo: Munich" y Angela Merkel ha visitado España para ratificar que las medidas económicas del gobierno de Zapatero son las que había que tomar. Todo esto viene a que a veces sientes la sensación de ser un emigrante aunque no con la connotación que tenía hace años. Pero sí hay una cosa clara: valoras mucho más tu país y lo bueno que tiene cuando estás fuera y después de 5 meses aquí puedo decir que no estamos tan mal en nuestro país. Hay que evolucionar en cosas, pero es más una cuestión de mentalidad que de eficiencia. Aquí hay cosas que son incuestionables, incluso algunas en educación que a mi no me caben en la cabeza (por ejemplo, la integración de alumnos con necesidades educactivas específicas en centros ordinarios no existe); sin embargo, otras están como más asimiladas en la población: el uso más racionalizado de los recursos (agua, energía, servicios sanitarios ...), la libertad, el diálogo, la transparencia...

A veces los tópicos son reales. Se dice de los españoles que somos más espontáneos, más alegres. Desde luego el clima influye, pero aquí la gente también se divierte, se bebe, se sale, se come... pero cuando hay que trabajar con eficiencia también se hace y te pagan justamente por ello. Hoy al pagar en el supermercado me sonó el móvil y claro, me puse a hablar en español. La cajera al acabar me dijo: "Spaans, is a mooi taal" (El español es una lengua que suena muy bien). La gente está ENAMORADA de España y eso, os lo digo en serio, es un orgullo cuando estás fuera... ¡¡Y eso que se quedaron sin Copa del Mundo!!

A veces me cuentan españoles que se encuentran con gente muy desagradable. Yo hasta ahora no he tenido queja, aunque gente así la hay en todos los lados. Creo que debemos abrir un poco la mente, siempre tuve eso que nos enseñaban en Magisterio que se llamaba "capacidad de empatía" y me parece lo más importante cuando sales de tu país. Lo cual no te priva de poder juzgar un hecho o situación cuando realmente es negativo, que ya lo he hecho también, pero no podemos caer en el discurso de que en Europa se vive mejor que en España. Hay de todo, aquí se vive bien pero hay cosas que son más negativas que ahí y viceversa. En definitiva, DIVERSIDAD, ni todo es bueno ni todo es malo, porque aquí también hay gente que podemos llamar "cerrada" en el sentido como lo decimos ahí, especialmente en Galicia. Pero se aprende de todo y esa actitud hay que tenerla en cualquier situación de la vida, buena o mala.

Esperemos llegar a 200 o a 1000. Todo seguirá si seguís ahí. GRACIAS a los que me léeis aasiduamente, un día comentaré lo de las banderitas de la derecha del blog porque es muy significativo. A Coruña, Ordes, Cee, Santiago están ahí, pero también veo que hay un asiduo que entra de Crevillente, a ver si se da a conocer. Gracias también a Roland en Ponferrada, amigo bloguero virtual, a la familia de Neuquén (Argentina) que también entran de vez en cuando. A TODOS. Y repito, Paz, anímate a estrenarte porque también tienes seguidores.


martes, 1 de febrero de 2011

LA REINA

Acabo de ver el 2º capítulo de "14 de abril. La República". Aquí lo echan por TVE Internacional los martes. Pues yo, para ser discordante, voy a hablar de la Reina. Hoy ha salido en todos los periódicos porque ayer (31 de enero) fue su cumpleaños, nada menos que 73. Lo curioso es que no ponen "Su Majestad" ni cosas así, simplemente BEA. ¡Sí, sí, cómo lo oís! El titular exacto en holandés es:

VIJF REDENEN WAAROM BEA BLIJFT ZITTEN

que viene a significar "Cinco razones por las que Bea se queda" (haciendo alusión al trono).

Es curioso, pero cuando los/las monarcas llegan a cierta edad en los países donde reinan se abre el debate de la abdicación. En este país si cabe más, ya que su madre la reina Juliana, abdicó en ella y la anterior reina, Guillermina, también. Pero tal y como dice el diario gratuito "Metro" que leo todos los días en el tren (bueno, eso de leer es un decir, digamos que lo ojeo y entiendo alguna cosilla), las cinco razones para no abdicar son:

1) La monarquía es el trabajo de su vida. Su marido murió y sus hijos ya están independizados, por lo que dedica su tiempo a lo que tiene que hacer, su trabajo como reina.

2) Está todavía saludable, no tiene problemas físicos ni psíquicos

3) Ella no tiene que renunciar, no es obligatorio en este país.

4) El príncipe no tiene prisa por reinar (es el príncipe Guillermo, casado con Máxima Zorreguieta)

5) Es terca. Hay una fecha clave: el 30 de noviembre de 2013 se cumplen 200 años de la Casa Real Holandesa (la Oranje-Nassau) y esa podría ser la fecha elegida.

El caso es que en este país no parece haber mucho debate sobre si debe ser una monarquía o una república. Evidentemente, hay gente en contra, además desde el fin de la II Guerra Mundial ha habido escándalos que han salpicado a la monarquía en diversos momentos, pero ni la reina es tan rica como habían publicado ni tienen grandes dispendios. Total, que Beatriz ahí está y, por cierto, con más poder ejecutivo que nuestro rey Juan Carlos.

Decorativa o no, la monarquía sigue siendo un signo de identidad de Holanda; por lo que he leído siempre ha estado cerca de los holandeses en los momentos difíciles: las guerras mundiales, las posteriores hambrunas, la inundación de 1953... Y muchas veces las reinas han vivido como cualquier mujer holandesa, la reina Juliana solía ir en bicicleta y sin avisar a visitar una escuela o cualquier institución. Muchas de ellas llevan sus nombres, como anécdota os diré que en pleno corazón del Barrio Rojo de Amsterdam, y al lado de los famosos escaparates de compra de sexo, hay una guardería que lleva el nombre de "Reina Juliana".

Y por cierto, el día más grande de fiesta para los holandeses es el "Día de la Reina", el 30 de abril, que es un auténtico desfase en todas las ciudades: música, bebida, jolgorio, sin impuestos... Como véis, uno de los países con mayor bienestar del mundo es monarquía, pero lo mismo le pasa a Suecia, Noruega, Dinamarca... aunque también a Alemania, república.